Ophokken of scharrelen.

Jarenlang heeft de zorg in het teken gestaan van de wachtlijsten. Sinds enige jaren zijn die wachtlijsten als sneeuw voor de zon verdwenen. Het gevolg is dat er nu weer aandacht is voor de inhoud van de zorg. Op zichzelf is dat een goede ontwikkeling. Zorg is een publieke sector die zich maatschappelijk moet verantwoorden over de prestaties die zijn verricht. Ook over de vraag of de kosten die gemaakt zijn in verhouding staan tot de geleverde prestaties. In het profitjargon heet dat de prijs-prestatie-verhouding. Nu doet zich het merkwaardige feit voor dat in alle maatschappelijke sectoren wordt geklaagd over de verregaande overheidsbemoeienis. De overheidsbemoeienis met de zorg is politiek echter onomstreden. Na iedere ‘misstand’ in de zorg worden er kamervragen gesteld en is de onderliggende stelling dat het toezicht moet worden verscherpt. Het nieuwste fenomeen is de kaderregel AO/IC. Deze regel gaat over administratieve organisatie en interne controle en kent voor de eigen organisatie al drie niveaus van controle. Deze kaderregel is het gevolg van de politieke uitspraak dat alleen nog de daadwerkelijk geïndiceerde zorg wordt betaald. De zorginstelling moet deze indicaties daarom nauwgezet registreren en in het geweer komen als er verandering komt in de zorgvraag. Die verandering moet worden vastgelegd in een nieuwe indicatie anders wordt de verleende zorg niet betaald. Een tweede politieke uitspraak is dat alleen de daadwerkelijk verleende zorg wordt betaald. Dat betekent dat de zorginstelling ook de daadwerkelijk verleende zorg moet registreren. Dat wordt op klantniveau gedaan. En de daadwerkelijk verleende zorg kan nooit meer zijn dan de geïndiceerde zorg en als de daadwerkelijk verleende zorg minder is dan geïndiceerd wordt ook alleen die zorg betaald. De bureaucratie die het gevolg is van deze politieke uitspraken is gigantisch. Natuurlijk helpt de automatisering, maar uiteindelijk kost deze bureaucratie geld en menskracht die niet aan zorg kan worden besteed. Natuurlijk moet gemeenschapsgeld verantwoord worden besteed. Maar om alles op klantniveau te willen weten, dat moet de politiek niet willen. Kennelijk heeft de sector in de ogen van de politiek slecht gepresteerd en ontstaan er nu systemen die je als georganiseerd wantrouwen kan bestempelen. De scharrelruimte die de zorgprofessionals in de ogen van de politiek hebben misbruikt is in heel korte tijd verdwenen. Deze scharrelruimte is wel nodig om de zorgmensen hun werk te laten doen. In de praktijk verloopt het gewone leven altijd anders dan gepland en dat geldt ook voor het leven van mensen die zorg nodig hebben. Waarom moeten mensen die in zorginstellingen verblijven iedere drie weken verplicht worden gewogen? Wie verzint zo iets? De zorgprofessionals moeten daar wat anders voor verzinnen. Ik ben voor burgerlijk ongehoorzame zorgprofessionals. De ophokplicht voor zorgprofessionals moet zo snel mogelijk door de politiek worden opgeheven.

U kunt op dit nieuws reageren door een email te sturen naar frisoteerink@bestuursadvies.nl