Hoeveel mensen weten dat een hospita een eigenares is van een woning waar je een kamer van huurt? Hoeveel eigenaressen van een woning verhuren nog kamers? In de jaren vijftig en zestig een veelvoorkomend fenomeen, nu volslagen onbekend. Er is alle aanleiding voor een hernieuwde kennismaking met de hospita.
Ten eerste de groei van het aantal éénpersoons huishoudens. De huidige woningproductie wordt vooral gedreven door de gezinsverdunning. We gaan met steeds minder mensen in één huis wonen. Over enige tijd wordt de helft van onze woningen bewoond door één persoon. In veel gevallen is dat geen keuze maar het gevolg van andere keuzes. Ten tweede de behoefte onder mensen om een woning te delen zonder de zelfstandigheid te verliezen. Ten derde de afbraak van de verzorgingsstaat waardoor mensen steeds meer op elkaar zijn aangewezen.
De eengezinswoning wordt in de meeste gevallen niet meer bewoond door een gezin. We kunnen de samenleving heel veel kosten besparen als we mensen financieel gaan belonen om woningen te delen. Een alleenstaande mevrouw of mijnheer met alleen AOW die in een groot huurhuis woont moet het makkelijk gemaakt worden om weer kamers te gaan verhuren bijvoorbeeld aan studenten of andere alleenstaanden die behoefte hebben aan aanspraak. De huurinkomsten zijn voor de hoofdhuurder (hospita) en de eigenaar/woningbouw investeert in bijvoorbeeld extra sanitair. De kamerbewoner/onderhuurder betaalt niet alleen huur maar verricht ook allerlei hand- en spantdiensten, waaronder aanspraak. De hospita kan ook tegen betaling koken. Iedereen blij, de student heeft een betaalbare kamer, de hospita extra-inkomsten, de eigenaar een nieuwe levensloopbestendige bestemming en de samenleving bespaart veel geld, want nieuwbouw kost veel geld en kostbare ruimte. Vooral politici zeggen dat dit niet kan, of mag of hoort, sommigen zeggen het ook alledrie tegelijk. Maar het kan als je het wilt, het mag als je de regels verandert en het hoort omdat mensen er uiteindelijk niet voor kiezen om alleen te blijven wonen.
