Dat was mijn eerste reactie op het rapport dat is gepubliceerd naar aanleiding van de zelfdoding van dokter Nico Tromp uit Tuitjenhorn.
Alle officiële instanties wassen hun handen in onschuld. De protocollen zijn gevolgd dus niemand heeft iets verkeerd gedaan. Alleen dokter Tromp valt wat te verwijten, want zijn medische handelen was niet volgens het protocol. De overheidsdienaren slaakten een zucht van verlichting. De minister was blij. Het rapport maakte de mensen nog bozer. Ik heb nog nooit zo een boze voorzitter gezien van de Nederlandse Vereniging van Huisartsen. Ik heb nog nooit zoveel boze en verontwaardigde mensen gezien als tijdens de stille tocht op vrijdagvond 17 april in Tuitjenhorn. Onze systeemwereld, de wereld van protocollen en richtlijnen, heeft de eigen persoonlijke verantwoordelijkheid van mensen weggeorganiseerd. Het systeem, door mensen bedacht, is nu dominant boven de menselijke maat. Zo dominant dat het systeem mensen letterlijk vermoordt. Zie daarvoor de open brief van de weduwe van dokter Tromp. Ik vrees dat dokter Tromp niet de eerste mens was en ook niet de laatste mens zal zijn die wordt vermoord door het systeem. Ik zie parallellen met onze uitgeprocedeerde asielzoekers, de Afrikaanse bootvluchtelingen. Ook die zijn slachtoffer van de systemen die de eigen menselijke verantwoordelijkheid op basis van de menselijke waardigheid hebben vervangen.
Waarom mogen vakmensen niet buiten protocollair handelen? Vakmensen weten toch waarom ze de dingen doen, dat kunnen ze toch uitleggen, ook als ze niet handelen volgens het protocol. Waarom heeft dokter Tromp die gelegenheid niet gekregen. Gewoon uitleggen waarom hij heeft gehandeld zoals hij heeft gehandeld. De mensen die hier verantwoordelijk voor zijn moeten zich doodschamen.
Ondertussen voelen de huisartsen zich vogelvrij. Overal zijn verraders, want het gebied van euthanasie en palliatieve sedatie is in de praktijk niet scherp omschreven. Er is een groot schemergebied, waar ruimte is voor interpretatie. Dus laten deze vakmensen zich ophokken in de protocollen en procedures. Vooral door niets te doen. De lijdende mens is de dupe. Spreken we daarom in dit land niet over sterven maar over overlijden, over het lijden heen. Ik hoop toch van niet.
